خصوصیات گیاهشناسی:
“همیشه بهار صحرایی” گیاهی از خانواده ی گل ستاره ای یا کاسنی و یک ساله است.
برگ های کوتیلدونی این گیاه، کشیده، باریک و دراز بوده و برگ های پایینی روی شاخه، قاشقی و متصل به ساقه کوتاه می باشد در صورتی که برگ های بالایی تخم مرغی تا نیزه ای، معمولاً ساقه را محصور نموده و کامل و بدون دندانه است.
ساقه ی همیشه بهار صحرایی به طول 10 تا 40 سانتیمتر، کج، بالارونده، گوشه دار و دارای انشعابات زیادی است که برگ ها روی آن تا راس ساقه ادامه دارند. این ساقه ها دارای پرزهای کوتاه هستند.
کاپیتول های گل دارای دو نوع گل، لوله ای و زبانه ای بوده که بر روی انتهای شاخه ها تشکیل می شوند. گل های زبانه ای به رنگ زرد روشن تا نارنجی دیده می شوند. دوره گلدهی این گیاه از بهار تا پاییز است.
میوه این گیاه فندقه ای، هتروکارپ، به طول 10 تا 20 میلیمتر و پهنای 2 تا 3 میلیمتر، کاملاً خمیده و کرمی شکل است.
شرایط محیط رشد:
در طول رویش به گرما و همچنین تابش نور نیاز دارد. همیشه بهار، به خوبی قادر است خشکی را تحمل کند. بذرها در دمای 5 تا 8 درجه سانتیگراد پس از 4 تا 5 روز جوانه می زنند. کشت این گیاه در مناطقی که میانگین درجه حرارت در خرداد ماه 17 تا 18 درجه سانتیگراد و در ماه های تیر و مرداد 19 تا 20 درجه سانتیگراد باشد، موفقیت آمیز خواهد بود.
همیشه بهار درجه حرارت های پایین را به خوبی تحمل می کند. حتی برای مدت محدودی قادر به تحمل درجه حرارت های زیر صفر است.
اگرچه این گیاه در خاک های فقیر (از نظر مواد غذایی) نیز گل های زیبایی تولید می کند، ولی در این شرایط حداقل مقدار ماده مؤثره را خواهند داشت. بافت خاک هایی که در آنها همیشه بهار کشت می شود، باید طوری باشد که عمل تهویه به آسانی انجام گیرد (خاک های سنگین رسی مناسب نیست). سطح زمین باید کاملاً صاف باشد، زیرا پستی و بلندی سبب آب ایستابی می شود که برای رویش گیاه خطرناک است.
این گیاه می تواند خشکی را تحمل کند، ولی برای افزایش کیفیت مواد مؤثره باید تحت آبیاری منظم و مناسب قرار گیرند. رطوبت زیاد برای همیشه بهار مضر است و خطر گسترش بیماری های قارچی را افزایش می دهد.
خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:
همیشه بهار تا مدت ها به عنوان گیاه زینتی کشت می شد، تا اینکه خواص دارویی آن شناخته گردید و به عنوان گیاهی دارویی مورد استفاده قرار گرفت. کشت این گیاه در اروپا از قرن هفدهم آغاز شد.
گل های بدون کاسبرگ یا به طور کلی گل های همیشه بهار، در برخی از فارمارکوپه ها به عنوان دارو معرفی شده اند و برای مداوای بیماری های معدی و روده ای استفاده می شوند. همچنین از مواد استخراج شده از گل های این گیاه، کرم هایی برای مداوای زخم های پوستی تهیه می شود. مواد رنگی استخراج شده از گل همیشه بهار، در رنگ کردن مواد غذایی و همچنین در رنگ کردن بعضی از انواع چربی ها استفاده می شود.
این گیاه در کشورهای آلمان، استرالیا، چک، اسلواک، اتریش، سوئیس، مجارستان و اخیراً در مصر و سوریه به عنوان گیاهی دارویی کشت می شود.
تکثیر:
کاشت و تکثیر همیشه بهار صحرایی به وسیله بذر صورت می گیرد. گیاهان را در زمان مناسب به صورت ردیفی در زمین اصلی کشت می کنند. برای هر هکتار زمین، به 6 تا 8 کیلوگرم بذر با کیفیت مناسب نیاز است. به منظور تسریع و هماهنگی در رویش بذر، آبیاری زمین پس از کاشت ضرورت دارد.
