دانستنی های علمی:
گیاه “زرشک نِوین” با نام علمی Berberis nevinii یا Mahonia nevinii یکی از درختچه های گلدار از خانواده ی بربریداسه یا زرشک سانان می باشد. این گیاه بومی کالیفرنیای جنوبی است ولی در جنگل های بلوط کوتاه و زمین های کوهپایه ای آن کشور نیز به صورت وحشی یافت می شود. این گیاه در لیست گیاهان در خطر انقراض نیز می باشد. این گونه های گیاهی همچنین به صورت وحشی در باغ ها و پارک ها نیز یافت می شوند.
خصوصیات گیاهشناسی:
زرشک نوین درختچه ای همیشه سبز با عادت رشد مستقیم بوده که بیشترین ارتفاع آن حدود 4 متر می باشد. این گیاه دارای شاخ و برگ متراکم با برگ هایی به رنگ سبز تیره تا سبز مایل به آبی، با دندانه هایی خاردار و برگچه هایی نیزه ای شکل است. هر برگ دارای 3 تا 5 برگچه می باشد. گل ها به صورت خوشه ای با 3 تا 5 لایه گل فنجانی شکل و به رنگ زرد روشن هستند که در فصل بهار تشکیل می شوند. میوه های این گیاهان کروی شکل، سته ای و به رنگ مایل به قرمز بوده که به صورت خوشه ای و در فصل تابستان ظاهر می شوند. این میوه ها مزه ای اسیدی و لمون مانندی دارند.
شرایط محیط رشد:
این گیاهان از جمله گیاهان زینتی مقاوم به خشکی هستند و برای طرح های استقرار گیاهان در خاک مناسب می باشند.
به دلیل وجود میوه های خوش رنگ در تابستان می تواند پرندگان زیادی را به خود جلب کند.
از نظر نیاز نوری به مکان های آفتابی یا سایه – آفتاب نیاز دارد.
از نظر نیاز رطوبتی به آبیاری متوسط تا کم احتیاج دارد. ولی در آفتاب کامل، رشد و عملکرد بهتری خواهند داشت. به ویژه در تابستان های خنک، گیاه باید در مکان هایی با آفتاب کامل کشت شود.
سرمای زمستان را تا حدود صفر تا 10 درجه فارنهایت می تواند تحمل کند.
از این گیاهان به عنوان گیاهان پرچین و فنس نیز استفاده می شود.
گیاه زرشک نِوین نسبت به نوع خاک حساسیت خاصی ندارد و به خوبی در خاک های شنی و رسی رشد می کند.
پی اچ مناسب خاک برای آنها حدود 6 تا 7.6 است.
کاربردها:
از این گیاهان به عنوان گیاهانی زینتی در باغ ها و پارک ها و همچنین در پرچین کاری ها استفاده می شود.
میوه های آنها دارای طعمی ترش و لمون مانند هستند که ارزش خوراکی داشته و به مصرف خام خوری می رسند.
ریزوم های آنها حاوی بربریدین است که از این ماده در درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود.
گل های آن معطر بوده و میوه های آن نیز به مصرف پرندگان می رسند.
تکثیر:
تکثیر گیاه زرشک نِوین به وسیله کشت بذرهای آنها صورت می گیرد. عمدتاً این بذر ها پس از مصرف پرندگان از میوه ها، پراکنده شده و در مکان های جدید، در صورت مساعد بودن شرایط، تولید گیاهچه جدید می نمایند.
