دانستنی های علمی:
بومادران از گروه گیاهان گلدار و از خانواده گل ستاره ای ها (Asteraceae) است که اولین بار این جنس گیاهی در سال 1753 توسط لینه نامگذاری و تشریح شد.
گیاهان این جنس بومی اروپا، نواحی معتدل آسیا و شمال آمریکا هستند.
نام بومادران برای گونه های مختلف این جنس کاربرد دارد. این گیاهان دارای برگ های شانه ای، کرکدار و معطر هستند. گل ها نیز به صورت دسته ای در انتهای شاخه ها نمایان می شوند. رنگ گل ها در گونه های مختلف، متفاوت بوده و از سفید، زرد، نارنجی، صورتی یا قرمز متغیر است. گل های این گیاهان بسیار مود توجه زنبورها و حشرات می باشند.
خصوصیات گیاهشناسی:
“بومادران زرد کرکدار” یکی از گونه های جنس بومادران (Achillea) است. این گیاه علفی و چندساله است و ریشه ای نازک و مستقیم دارد که انشعاب های ظریف و فراوانی برخوردار است. از ناحیه فوقانی ریشه، ساقه های متعدد استوانه ای شکل خارج می شوند. ارتفاع گیاه متفاوت بوده و به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و بین 15 تا 70 سانتیمتر است.
این گونه از بومادران دارای برگ هایی کرکدار بوده که به رنگ سبز مایل به خاکستری یا سبز مایل به آبی دیده می شوند.
گل ها نیز به رنگ زرد و به صورت دسته ای در انتهای شاخه ها نمایان می شوند. زمان گلدهی این گیاهان در اواخر بهار، اوایل تابستان و یا اواسط تابستان می باشد.
میوه فندقه، طویل و به شکل تخم مرغ وارونه است.
شرایط محیط رشد:
بومادران ها در طول رویش به اوضاع اقلیمی خاصی نیاز ندارند و تقریباً در هر اقلیمی به ویژه نواحی معتدل تا سرد و خشک می رویند.
این گیاهان در مناطق گرم و آفتابی گل های بیشتری تولید می کنند.
خاک های سبک شنی برای کشت این گیاهان مناسب است.
بومادران 4 تا 5 سال در یک زمین باقی می ماند، از این رو زمین هایی که در آن بومادران کشت می شود باید فاقد علف های هرز چندساله باشند.
گیاهانی که دوره رویشی کوتاهی دارند برای تناوب کشت با بومادران مناسبند. زیرا پس از برداشت آنها زمان کافی برای آماده ساختن زمین وجود خواهد داشت.
تناسب مقدار عناصر غذایی نظیر ازت، فسفر و پتاس، نقش عمده ای در افزایش پیکر رویشی گیاه و همچنین افزایش اسانس آنها دارد. تحقیقات نشان می دهد که وجود مقادیر متوسط ازت، اکسید فسفر و اکسید پتاس، سیی افزایش عملکرد (اعم از پیکر رویشی و اسانس) خواهد شد.
تکثیر:
کشت و تکثیر بومادران توسط بذر و نیز از طریق رویشی انجام می گیرد. تکثیر به وسیله بذر، به دو روش مستقیم و غیرمستقیم صورت می گیرد.
کشت مستقیم: بذرها به صورت ردیفی در زمین اصلی که بستر آن برای کشت آماده شده است، کشت می شوند.
کشت غیرمستقیم: بذرها را در زمان مناسب در خزانه هوای آزاد کشت می کنند. عمق بذر در موقع کشات نباید از 0.5 سانتیمتر بیشتر باشد. پس از آبیاری منظم و وجین علف های هرز سطح خزانه، اوایل پاییز می توان نشاها را به زمین اصلی منتقل نمود.
تکثیر رویشی: تکثیر رویشی این گیاهان از طریق تقسیم بوته انجام می گیرد. گیاهان 4 تا 5 ساله را در فصل پاییز از خاک خارج می کنند، سپس هر گیاه را به 2 تا 4 بوته تقسیم و در زمین مورد نظر کشت می نمایند.
