خصوصیات گیاهشناسی:
درخت “برگ بوی هندی” گیاهی از خانواده برگ بو و بومی هند، بنگلادش، نپال و چین می باشد. این گیاه تا ارتفاع 20 متر می تواند طول داشته باشد و دارای برگ های معطر است که دارای خواص دارویی می باشند. برگ ها به صورت منفرد بر روی شاخه ها قرار می گیرند. شکل برگ ها بیضی کشیده به طول تا ۱۴ و عرض تا ۴/۵ سانتیمتر و لبه آنها موجدار و دندانه دار است. سطح روی برگ، سبز تیره و براق، ولی سطح زیرین کمرنگتر است. این برگ ها معطرند و با له شدن بوی بیشتری از خود ساطع می کنند. گل ها چندتایی و به صورت خوشه به رنگ زرد هستند. میوه این گیاه به صورت سته و تقریباً کروی به قطر حدود یک سانتیمتر، به رنگ بنفش مایل به آبی (ارغوانی) و دارای یک دانه می باشد. ساقهٔ آن به صورت راست و مستقیم رشد می کند و از دور به شکل جام وارونه یا سرو است. میوه (دانه های) این درخت طی ماه های فروردین و اردیبهشت به بار می نشیند و به رنگ سبز مایل به زرد است که طی ماه های تابستان به سیاهی می گراید.
شرایط محیط رشد:
این گیاه در طی زمستان به راحتی دمای -5 درجه سانتیگراد را تحمل می کند. دمای کمتر از این حد نیز به شرط کاشته شدن در مکانی که از کوران های بادهای سرد در امان باشد تحمل کرده و از بین نمی رود. اما ممکن است ساقه های جوان بخصوص نوک ساقه ها آسیب دیده و خشک شوند که می توان نسبت به کوتاه کردن ساقه های آسیب دیده در اوایل بهار اقدام کرد. همچنین ریشه های نمونه هایی که در گلدان کاشته شده اند به سرما حساس هستند و بنابراین بهتر است که قبل از سرد شدن هوا، با پیچاندن لایه هایی محافظتی به دور بدنه گلدان، ریشه های گیاه را از یخ زدگی محافظت کرد.
این گیاه از نظر نیاز نوری به مکان هایی با آفتاب کامل و یا نیمه آفتاب نیاز دارد. ولی مکان های سایه برای رشد این گیاهان مناسب نیست. در نواحی با تابستان های گرم، کشت این درختان در مکان هایی که در صبح از آفتاب مستقیم و در بعدازظهر از سایه برخوردارند توصیه می شود.
خاک مناسب برای کشت این گیاهان، خاک های معمولی با زهکش مناسب است.
خواص درمانی و کاربردهای صنعتی:
برگ های این گیاه منبع غنی ویتامین C، A، آهن، منگنز، کلسیم، پتاسیم و منیزیم است. مصرف منظم آن در غذاها به سلامت جسم کمک می کند.
دارای خاصیت ضدالتهابی، آنتی اکسیدانی، ضدباکتریایی و ضدقارچی است. خاصیت آنتی اکسیدان آن با کمک کردن به بدن در تولید انسولین کافی، می تواند در درمان بیماری هایی مانند دیابت نیز مؤثر باشد.
آنزیم های موجود در آن با شکستن پروتئین ها و کمک به هضم غذا، علایم اختلالات گوارشی را کاهش می دهد و ناراحتی معده را درمان می کند.
ترکیبات موجود در آن، سردرد و حتی میگرن را درمان می کند.
اسیدفولیک موجود در آن مانع نقص جنین می شود.
آهن موجود در آن برای تولید گلبول های قرمز لازم است.
در پزشکی برای تقویت معده و به عنوان اشتهاآور و نیز برای هضم غذا و به عنوان ادرارآور استفاده می شود. همچنین از جوشانده و روغنی که از آن تهیه می شود در تورم های موضعی استفاده می کنند.
این گیاه نیز همانند برگ بومی معمولی در مورد گریپ و یا عفونت روده ای ضد عفونی کننده خوبی است. برای درمان برونشیت مزمن مورد استفاده قرار می گیرد.
دم کرده آن که با جوشاندن 3 برگ در یک لیوان تهیه می شود، تعریق ایجاد می کند و تب را کاهش می دهد.
دستمال خیس شده در دم کرده آن را روی قفسه سینه قرار دهید تا از عفونت های تنفسی، سرفه، سرماخوردگی و آنفلوآنزا رهایی پیدا کنید.
برای جلوگیری از تخمیر غذا در معده مفید است. دم کرده آن هضم غذا را آسان می سازد و گاز و نفخ معده را خارج می کند همچنین نوشیدن دو تا سه فنجان از شربت برگ های آن قبل از غذا برای درمان بی اشتهایی مفید است. این گیاه را به غذاهای سنگین اضافه کنید یا دم کرده آن را بنوشید تا به هضم غذا کمک کند.
ماساژ دادن روغن طبیعی آن ورم و درد ایجاد شده از پیچ خوردگی، آرتروز، دردهای عمومی، سردرد و میگرن را تسکین می دهد.
چند قطره روغن آن را به شامپو بیفزایید تا از شوره سر رهایی پیدا کنید.
آنزیم‌های موجود در آن با شکستن پروتئین ها و کمک به هضم غذا، علایم اختلالات گوارشی را کاهش می دهد و ناراحتی معده را درمان می کند.
تکثیر:
تکثیر این گیاهان از طریق کشت بذرها و یا ریشه دار کردن قلمه ها صورت می گیرد. بذر این گیاه بهتر است اوایل پاییز در گلخانه کاشته شود.
